Φοβήθηκες, πέταξες μακριά.. Το γιατί δεν το ξέρω...Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν έχω πια κουράγιο να τρέξω να σε φέρω πίσω.. Αντίο λοιπόν. Φύγε και μην κοιτάς πίσω σου, κάνε αυτό που θες κι άσε και ‘μενα να πιστέψω ό,τι θέλω. Μη νοιαστείς να μου πουλήσεις φτηνό παραμύθι. Δε χρειάζεται, δεν σου πάει, δεν είναι ανάγκη, δεν είναι απαραίτητο. Σ’ έχω τόσο ψηλά που δεν θα αντέξω να σε βλέπω να πέφτεις ξεστομίζοντας φτηνά λογάκια. Ας πούμε ότι ένα απωθημένο ήταν και αυτό. Όχι γιατί έτσι πιστεύουμε ή γιατί έτσι είναι αλλά γιατί κάτι πρέπει να πούμε, ξέρεις για να σπάσουμε τη μαλακισμένη αμηχανία της στιγμής. Είπα να σου αφήσω χώρο, χρόνο όπως σκατά θες πες το, να σκεφτείς. Προφανώς σκέφτηκες και αποφάσισες μα κι αν νομίζεις ότι δεν αποφάσισες ακόμα ή δεν έχω δικαίωμα να μάθω την απόφαση σου δεν πειράζει. Δεν σου ζητώ, δεν περιμένω τίποτα πια. Να’σαι καλά και να προσέχεις...