τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...
για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.
Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.
Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.
Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.
(Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου)
3 σχόλια:
Το τραγούδι αυτό έχει κάτι μαγικές εικόνες.
Γιαυτές τις στιγμές ζούμε όμως. Αυτές κρύβουν μαγεία μέσα τους....
Take care:)
@ sorry_girl:
Δεν είναι φοβερό πόση δύναμη έχουν μια χούφτα λέξεις στο να σου προκαλούν συναισθήματα;
@ thegypsy:
Μα ό,τι αξίζει κι ότι μένει πίσω να μας θυμίζει και ενίοτε να μας τυρρανά είναι μόνο στιγμές. Καλές ή κακές, όμορφες ή ζόρικες. Μικρές ψιχάλες στη βροχή του χρόνου..
Σ' ευχαριστώ και καλώς ήρθες.
Δημοσίευση σχολίου