Another Day In Paradise

Συγχαρητήρια στο δήμο Πειραιά αλλά και σε κάθε δήμο που έχει υιοθετήσει το θεσμό της δημοτικής αστυνομίας. Πάντα στην υπηρεσία του πολίτη.. Πόσο μαλάκες θα πρέπει να αισθανόμαστε όλοι άραγε που πληρώνουμε, μεταξύ πολλών άλλων βέβαια ,τέλη για τη δημοτική αστυνομία για να μας κόβει κλήσεις;
Το λεωφορείο διασχίζει την Ηρώων Πολυτεχνείου και κατευθύνεται στη Χατζηκυριάκου. Κάποια στιγμή στο φανάρι σταματά. Ένας άστεγος κάθεται σκυμμένος σε μια γωνιά στο πεζοδρόμιο έξω από μεγάλο πάρκο. Το κεφάλι του έχει δύο μεγάλες πληγές από τις οποίες τρέχει αίμα. Άγνωστο πως τις απέκτησε. Η εικόνα σοκάρει. Μέσα σε δευτερόλεπτα περνούν από μπροστά του δυο κοπέλες της δημοτικής αστυνομίας, νέες σε ηλικία, τον προσπερνούν κάνοντας ότι δεν το βλέπουν.. Ο ρόλος τους περιορίζεται φαίνεται στο να κόβουν κλήσεις. Κρατούν ήδη στα χέρια τους όλα τα απαραίτητα σύνεργα, το ειδικό μπλοκάκι, τον ασύρματο για να ειδοποιήσουν το γερανό.., την ανθρωπιά φαίνεται ότι ξέχασαν κάπου στη μέση της διαδρομής.. Θλίβομαι για το νεαρό της ηλικίας τους και την αναισθησία τους.. Ήταν άραγε, τόσο δύσκολο να καλέσουν ένα ασθενοφόρο να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες;
Ας μη γελιόμαστε βέβαια, το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και οποιοσδήποτε περαστικός, ακόμη κι εγώ που ήμουν μέσα στο λεωφορείο. Όλοι ευθυνόμαστε… Έχουμε εκπαιδευτεί όλοι άριστα στο να γυρνάμε την πλάτη, να στρέφουμε αλλού το βλέμμα. «Έλα μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο;»
Tα έχω ξαναπεί: Η αλλαγή ξεκινάει από μέσα μας και αν δεν είμαστε σε θέση να αλλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό τότε πως περιμένουμε να αλλάξει ο σκατόκοσμος που ζούμε; Ας αφήσουμε όλοι τα «κάνω απλώς τη δουλεία μου», «δεν θέλω μπλεξίματα..», «…ωχ αδερφέ…. δεν βαριέσαι..» κι ας δούμε την αλήθεια κατάματα.
Ντροπή σε όλους μας.. κάτι τέτοιες στιγμές πραγματικά ντρέπομαι που λέγομαι άνθρωπος…