Skhizein

Οι πόρτες του συρμού ανοίγουν και ο κόσμος ξεχύνεται στις αποβάθρες
Τρέχει να προλάβει γιατί άργησε πάλι..
Αλλά, τι νόημα έχει;
Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν του δίνει σημασία
Άσε που ό,τι ώρα κι αν φτάσει ποτέ δεν θα φύγει στην ώρα του
Εκείνος όμως δεν λέει να το ξεπεράσει.
Δεν βάζει μυαλό
Όσο κι αν προσπαθεί να το παίξει αδιάφορος, πασχίζει να είναι τυπικός..
Τυπικός απέναντι σε ανδρείκελα που κάποτε, ίσως όχι πολύ παλιά, ήταν άνθρωποι, με πραγματικά συναισθήματα
Κάποτε.. προτού η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις τους καταβροχθίσουν αφήνοντας τα άψυχα κουφάρια τους να βιάζουν την καθημερινότητα των υφιστάμενών τους
σαν μια άτυπη μορφή εκδίκησης για όλα όσα έχασαν εκείνοι…



Προσπερνά γρήγορα τον κόσμο για να προλάβει να φτάσει πρώτος στις κυλιόμενες και τότε βλέπει τις οθόνες να του γνέφουν με νόημα του ποιητή τους στίχους:
«Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα…»
Και οι χρόνος παγώνει.
Κοντοστέκεται ξαναδιαβάζει και συλλογίζεται
Θυμάται, αναπολεί, αναρωτιέται..
Τίποτε από ό,τι σκεφτόταν εκείνο το πρωί, μέχρι εκείνη ακριβώς τη στιγμή δεν έχει τελικά σημασία
Γιατί τίποτα δεν έχει μέσα του κάτι από εκείνον



Είναι πια ελεύθερος..
Όλα όσα τον βασάνιζαν και τον άγχωναν δεν τον αφορούσαν πλέον
Ο κόσμος εξακολούθησε να τρέχει σαν παλαβός γύρω του
Εκείνος στάθηκε λίγο ακόμα και χαμογέλασε..
Ξεκίνησε να κινείται με ένα μικρό ανάλαφρο βήμα σαν να είχε ξεχάσει πίσω του δεκάδες βάρη..

με μικρότερη ταχύτητα αυτή τη φορά κατευθύνθηκε προς τον προορισμό του

ναι είχε αργήσει.. περισσότερο από όσο θα έπρεπε,

χρόνια ολόκληρα είχε αφήσει να περάσουν αλλά τι σημασία είχε;

Μη μ' αφήνετε να τρέξω γιατί θα χαθώ...