Άδεια βλέμματα, παγωμένα, κενά. Πρόσωπα σκυθρωπά. Μάτια που δύσκολα θα σε έπειθε κανείς πως υπήρξε εποχή που έβγαζαν σπίθες. Λες και έπαψαν να ζουν.. θαρρείς πως είναι φαντάσματα, σκιές του εαυτού τους ή μάλλον, μαριονέτες. Ναι, σίγουρα μαριονέτες, έρμαια της ρουτίνας της καθημερινότητας τους να κινεί τα νήματα τους και αυτοί να επιπλέουν..
Ξύλινες κούκλες, άψυχες, άδειες από άλλα συναισθήματα εκτός από ζήλια, πίκρα και κόμπλεξ, σα να’σαι συ υπεύθυνος για τη ζωή που δεν έζησαν, για το τέλμα που έφτασαν.. Φθόνος και ειρωνεία γιατί ξέρουν ότι πέρα από το μίζερο μικρόκοσμό τους υπάρχει ο πραγματικός κόσμος που οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται, να ονειρεύονται, να θέτουν στόχους και να χαμογελούν όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, επειδή έχουν μάθει να εκτιμούν και να απολαμβάνουν αντί να γκρινιάζουν και να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό. Όλη τους η ζωή ο γκόμενος-α που δεν τους κάθεται ή τους παράτησε και η δουλειά τους που ποτέ δεν τους ικανοποιούσε αλλά δεν έκαναν και τίποτα να την αλλάξουν. Όλη τους η ύπαρξη αρχίζει και τελειώνει εκεί γιατί φοβούνται να δουν πιο πέρα από τη μύτη τους , τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, γιατί πολύ απλά είναι πολύ πιο εύκολο να κάτσεις στα αυγά σου, να κλαις όλη μέρα και να αναμοχλεύεις το παρελθόν, να κάνεις την τρίχα τριχιά και να πεις ότι δεν πρόκειται να ζήσω τίποτα άλλο από αυτό που έζησα γιατί φοβάμαι να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να ζήσει. Έναν εαυτό όμως που έχει μάθει να ζει είτε μέσα από τις κλεμμένες ζωές άλλων δίνοντας συμβουλές επί παντώς επιστητού είτε γαντζωμένος πάνω σε κάποιον άλλο-η γκόμενο-α ή φίλο σε τέτοιο βαθμό που τελικά τον πνίγει και καταλήγει πάλι μόνος. Τότε βέβαια περνάει στην αντεπίθεση και αρχίζει η γνωστή παπαρολογία: φταίει η γενιά του χάους, δεν έχουμε ζήσει επαναστάσεις, είναι όλοι βολεμένοι.. Ναι , ξύπνησαν ένα πρωί και βολευτήκαν, τα βρήκαν όλα έτοιμα. Επειδή δεν είσαι άξιος να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου εσύ, όποιος έχει πετύχει κάτι το’χει κάνει με δόλιο τρόπο και σου φταίει αυτός που παραιτήθηκες εσύ απ’τη ζωή. Παλιόκοσμε, παλιοζωή και παλιοκοινωνία, για όλα φταίει το κράτος, η πολιτεία και η κυρα Γιώτα που έχει το ψιλικατζίδικο στη γωνία., να βγούμε στους δρόμους, να αντισταθούμε, να φωνάξουμε κι ας μην ξέρουμε γιατί.. έτσι για να πούμε ότι κάτι κάναμε και γιατί είναι σαφώς πιο εύκολο να γκρινιάζουμε, να μιζεριάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε όλη μέρα απ'το να κάνουμε κάτι ουσιαστικό: να ξεκινήσουμε την αλλαγή από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν δεν γουστάρουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι πως περιμένουμε ν'αλλάξει ο κόσμος;