Με ξέχασες… Δεν μπορώ να το πιστέψω πως με ξέχασες…
Μέρες τώρα περίμενα να έρθει η μέρα των γενεθλίων μου μόνο και μόνο γιατί ήμουν βέβαιος πως θα μ’ έπαιρνες τηλέφωνο βρίσκοντας αφορμή για να επικοινωνήσεις.. Την είχα φέρει πολλές φορές στο μυαλό μου αυτή τη μέρα. Την στιγμή που θα μ’ έπαιρνες και εγώ θα σήκωνα τάχα έκπληκτος το τηλέφωνο και θα έλεγα ότι δεν περίμενα ότι θα το θυμόσουν..
Από το πρωί κοιτούσα σα στημένη γκόμενα το τηλέφωνο και περίμενα. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως δεν θα έπαιρνες το πρωί που θα ήμασταν και οι δύο στη δουλειά και δεν θα είχαμε περιθώριο να τα πούμε και θα περίμενες να έρθει το βράδυ για να τα πούμε όπως τότε.. Περίμενα ότι θα αδημονούσες να με ακούσεις, να σου πω τα νέα μου, να μοιραστείς μια στιγμή μαζί μου.. Μια δική μας στιγμή που δεν θα υπήρχε κανείς άλλος στον κόσμο, μόνο δύο άνθρωποι που επικοινωνούν χωρίς να χρειάζεται να πουν πολλά, καμιά φορά απολύτως τίποτα γιατί ο ένας αισθάνεται τόσο βαθιά τον άλλο.. Πίστευα ότι θα άρπαζες την ευκαιρία να μοιραστείς και πάλι μαζί μου τις πιο κρυφές σου σκέψεις, τα πιο βαθιά σου συναισθήματα που ξέρεις ότι μόνο με ελάχιστους μπορείς να μοιραστείς γιατί αισθάνεσαι κι εσύ όπως κι εγώ ότι κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει. Γελάστηκα..
Πικράθηκα; Όχι απλά απογοητεύτηκα λιγάκι.. Μέχρι που πίστεψα ότι μπερδεύτηκες κι ότι θα μ’ έπαιρνες δυο μέρες μετά, τη μέρα που θα συνέπιπτε με εκείνη που γνωριστήκαμε ακριβώς πριν ένα χρόνο και κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε.. Ούτε αυτό συνέβη.. δεν πειράζει, εγώ δεν θα πάψω να σε σκέφτομαι, να σε θυμάμαι κάθε που ακούω τη μουσική μας και να ανησυχώ διαρκώς για σένα, όπως ξέρω ότι ανησυχείς και με σκέφτεσαι και με νοιάζεσαι κι εσύ, κι ας μην συμβαίνει σε καθημερινή βάση αυτό. Ξέρω ότι έχω κερδίσει μια θέση στην καρδιά σου όπως κι εσύ στη δική μου. Ξέρω ότι αυτοί που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα βγάλουν λάθος συμπεράσματα μα δε με νοιάζει.. πάντα έτσι θα είναι.. η σχέση μας είναι καταδικασμένη να είναι παρεξηγημένη κι αυτό ίσως είναι που την κάνει ακόμα πιο γοητευτική και ενδιαφέρουσα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που μας δένει. Αυτή την ιδιαίτερη χημεία που συμβαίνει μια στις χίλιες και το ξέρεις και το ξέρω. Δεν πιστέψω ότι θα βρεθεί άλλος που θα με ξέρει τόσο λίγο και τόσο πολύ… Ίσως γιατί κανείς δε θα πιστέψει ότι αξίζει τον κόπο, ή και να το προσπαθήσει δεν θα μπορέσει να ρίξει τα τείχη όπως εσύ.. Μα δεν πειράζει.. Μου φτάνει που σε γνώρισα, που ξέρω ότι κάπου εκεί έξω υπάρχεις… Ξέρω ότι ακόμα κι αν δεν σε ξαναδώ ποτέ ακόμα κι αν δεν ακούσω ποτέ πια τη φωνή σου δε θα σε βγάλω ποτέ από το μυαλό και την καρδιά μου ότι και αν γίνει.. Για πάντα. Ναι για ΠΑΝΤΑ, Εγώ που λέω «ποτέ δεν ξέρεις»… «ποτέ μην λες ποτέ….» το λέω, και το φωνάζω: ΠΟΤΕ.. ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει ο ένας στις σκέψεις του άλλου και ας μην θέλεις όπως κι εγώ μπορεί να μην θέλω ή να μην μπορώ να το παραδεχτώ κάποτε. Δεν έχει σημασία..