Με τη νίκη..

Αυτή την εβδομάδα γύριζα καθημερινά αργά απ’ τη δουλειά, τόσο αργά που περίμενα ότι κατά την επιστροφή το τρένο θα ήταν άδειο. Παραδόξως, είχε αρκετό κόσμο. Ο λόγος; Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις. Άνθρωποι με σημαίες, κονκάρδες, κόρνες και τα απαραίτητα ενημερωτικά έντυπα ανα χείρας, επέστρεφαν από την συγκέντρωση του κόμματος. Άραγε πίστευαν πραγματικά αυτό που υποστήριζαν;; Μακάρι. Αν και αν μη τι άλλο θα ήταν απλά αφελείς.. Μάλλον όμως από υποχρέωση έκαναν ότι έκαναν περιμένοντας ίσως κάποιο ρουσφέτι.. Έτσι θα πάμε μπροστά, βάζοντας όλα τα τούβλα στο δημόσιο και μετά θα παραπονιόμαστε γιατί τίποτα δεν λειτουργεί όπως πρέπει, ψηφίζοντας αυτούς που μας έκλεβαν και θα μας κλέβουν, αυτούς που μας αγκαλιάζουν σήμερα ως εργατο-φοιτητοπατέρες και την επομένη γίνονται ένα με τους προαναφερθέντες. Τι ψάχνεις να βρεις θα μου πεις πάλι; Άντε καλή ψήφο αύριο, και με τη νίκη...

Χαμένα όνειρα

Θέλω να πιάσει μια βροχή. Να ξεσπάσει μια καταιγίδα από το πουθενά – να’ρθει να τα σβήσει όλα. Να βγω έξω να μυρίσω το βρεγμένο χώμα όπως κάναμε κάποτε μαζί. Κι έπειτα να έρθει ένας ήλιος να πλημμυρίσει με φως τα όνειρα που κάναμε παρέα και να δω και πάλι τα μάτια σου να λάμπουν σα δροσοσταλίδες.. και όπως θα μας τυλίγει η πρώτη φθινοπωρινή αύρα να γύρεις και πάλι επάνω μου και να μου ψιθυρίσεις πόσο ευτυχισμένη είσαι. (Θέλω) Πρέπει να κάνω ένα νέο ξεκίνημα, το’ξέρω όπως πάντα ήξερα και πάντα έκανα αυτό που έπρεπε και (ίσως) γι’αυτό έχασα στο τέλος. Μπορεί και να ‘μουν καλύτερα αν δεν πρόσεχα τόσο πολύ, εσύ μου το’χες πει, θυμάσαι;;