Μικρές οι λέξεις. Αδύνατον να πατήσω πάνω τους και να περάσω απέναντι.
- Θα βουλιάξω στο κενό σου λέω, δε θέλω άσε με. Κουράστηκα πια, βαρέθηκα. Δεν θέλω να μιλήσω. Θέλω να κρύψω το κεφάλι μου στην άμμο και να πω ότι όλα είναι ΟΚ. Μια μαύρη τρύπα απλώνεται και σε λίγο θα με φτάσει και θα με καταπιεί.
Κάποια στιγμή η ρουτίνα έρχεται και σε καταβροχθίζει. Δεν είσαι άνθρωπος πια. Είσαι ένα άδειο κουφάρι που το σκορπά ο αγέρας εδώ κι εκεί. Δεν ζεις πια - απλά επιπλέεις.
Υπάρχουν κάποιες καταστάσεις υπνωτικές μου’ χες πει πριν εξαφανιστείς κι εσύ. Αν αφεθείς σε παρασύρουν, και καθώς επιπλέεις δίχως να κολυμπάς, σε τραβούν και σε παν στον σκοτεινό βυθό της θάλασσας χωρίς να το καταλάβεις. Ξυπνάς ένα πρωί και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις δει τίποτα, ότι δεν έχεις κάνει τίποτα και λες ότι θα τα αλλάξεις όλα.
Χαίρεσαι καταρχήν που έχεις συνειδητοποιήσει το πρόβλημα σου και πιστεύεις ότι αφού το παραδέχτηκες, που λένε όλοι ότι είναι και το πιο δύσκολο, θα ξεκινήσεις αλλαγές.Αρχίζεις και κάνεις σχέδια, για μια στιγμή ονειρεύεσαι πάλι και κοροϊδεύεις ξανά τον εαυτό σου ότι όλα είναι εντάξει. Υπάρχει φως.. Και ξεκινάει και πάλι η λατρεμένη σου κούρσα:
Δουλειά – σπίτι, σπίτι – δουλειά, ατελείωτα δωδεκάωρα και επιπλέον δουλειά στο σπίτι. Δουλειά, δουλειά δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και ο πόνος είναι λιγότερος! Η μαύρη τρύπα εξαφανίζεται! Ξεχνιέται το μυαλό με τη δουλειά και δε σκέφτεται τίποτε άλλο. Γεμίζουν οι μέρες και οι ώρες και έχεις και το άλλοθι ότι η δουλειά φταίει που σέρνεσαι και δεν κάνεις τίποτα στη ζωή σου γιατί δεν έχεις χρόνο για τίποτα άλλο.
Κι αν είχες, λέμε ΑΝ είχες χρόνο; τι θα έκανες; Το χρόνο σου ίσως και να τον γέμιζες.Και ίσως και να ξεγέλαγες και κανέναν ότι είσαι ευτυχισμένος. Αρκεί; Τον εαυτό σου μπορείς να τον ξεγελάσεις;;
Ώρες, ώρες κάτι μέρες που τις λένε Σάββατα και Κυριακές και δεν έχεις πουθενά να πάς, μοιάζουν τόσο αγγαρείες..