Πέρασα έτσι δίχως λόγο..

Πέρασα έτσι δίχως λόγο
μια καλησπέρα πες μου αν θες
μη μου ζητάς να εξηγήσω
φτάνουνε πια οι ενοχές

Να! Λίγο θέλω να σε κοιτάξω
μια δυο κουβέντες άσκοπες
κι ίσως γελάσουμε κι οι δύο
μ' όλα όσα γίνανε χτές

Ξέρω απορείς, μα μη σε νοιάζει
κλείσε αν θέλεις, γεια χαρά
για λίγο να κοιτώ θα μείνω
στην πόρτα σου μπροστά

Στίχοι:Νίκος Παπάζογλου

Με τη νίκη..

Αυτή την εβδομάδα γύριζα καθημερινά αργά απ’ τη δουλειά, τόσο αργά που περίμενα ότι κατά την επιστροφή το τρένο θα ήταν άδειο. Παραδόξως, είχε αρκετό κόσμο. Ο λόγος; Οι προεκλογικές συγκεντρώσεις. Άνθρωποι με σημαίες, κονκάρδες, κόρνες και τα απαραίτητα ενημερωτικά έντυπα ανα χείρας, επέστρεφαν από την συγκέντρωση του κόμματος. Άραγε πίστευαν πραγματικά αυτό που υποστήριζαν;; Μακάρι. Αν και αν μη τι άλλο θα ήταν απλά αφελείς.. Μάλλον όμως από υποχρέωση έκαναν ότι έκαναν περιμένοντας ίσως κάποιο ρουσφέτι.. Έτσι θα πάμε μπροστά, βάζοντας όλα τα τούβλα στο δημόσιο και μετά θα παραπονιόμαστε γιατί τίποτα δεν λειτουργεί όπως πρέπει, ψηφίζοντας αυτούς που μας έκλεβαν και θα μας κλέβουν, αυτούς που μας αγκαλιάζουν σήμερα ως εργατο-φοιτητοπατέρες και την επομένη γίνονται ένα με τους προαναφερθέντες. Τι ψάχνεις να βρεις θα μου πεις πάλι; Άντε καλή ψήφο αύριο, και με τη νίκη...

Χαμένα όνειρα

Θέλω να πιάσει μια βροχή. Να ξεσπάσει μια καταιγίδα από το πουθενά – να’ρθει να τα σβήσει όλα. Να βγω έξω να μυρίσω το βρεγμένο χώμα όπως κάναμε κάποτε μαζί. Κι έπειτα να έρθει ένας ήλιος να πλημμυρίσει με φως τα όνειρα που κάναμε παρέα και να δω και πάλι τα μάτια σου να λάμπουν σα δροσοσταλίδες.. και όπως θα μας τυλίγει η πρώτη φθινοπωρινή αύρα να γύρεις και πάλι επάνω μου και να μου ψιθυρίσεις πόσο ευτυχισμένη είσαι. (Θέλω) Πρέπει να κάνω ένα νέο ξεκίνημα, το’ξέρω όπως πάντα ήξερα και πάντα έκανα αυτό που έπρεπε και (ίσως) γι’αυτό έχασα στο τέλος. Μπορεί και να ‘μουν καλύτερα αν δεν πρόσεχα τόσο πολύ, εσύ μου το’χες πει, θυμάσαι;;

Την πάτησες μαλάκα!

Και ξαφνικά μαθαίνω ότι τα δύο φεγγάρια που περίμενα να δω στις 27 δεν είναι παρά μια διαδυκτιακή φάρσα που σέρνεται από mail σε mail από το 2003…Απογοήτευση; Μπά.. δε βαριέσαι, ένας λόγος λιγότερος να στεναχωριέμαι που δεν έχω κάποιον να το μοιραστώ…






Η πλήρης απομυθοποίηση εδώ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B7%CF%82_%28%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%B1%CE%BA%CE%AE_%CF%86%CE%AC%CF%81%CF%83%CE%B1%29

Another Day In Paradise

Συγχαρητήρια στο δήμο Πειραιά αλλά και σε κάθε δήμο που έχει υιοθετήσει το θεσμό της δημοτικής αστυνομίας. Πάντα στην υπηρεσία του πολίτη.. Πόσο μαλάκες θα πρέπει να αισθανόμαστε όλοι άραγε που πληρώνουμε, μεταξύ πολλών άλλων βέβαια ,τέλη για τη δημοτική αστυνομία για να μας κόβει κλήσεις;
Το λεωφορείο διασχίζει την Ηρώων Πολυτεχνείου και κατευθύνεται στη Χατζηκυριάκου. Κάποια στιγμή στο φανάρι σταματά. Ένας άστεγος κάθεται σκυμμένος σε μια γωνιά στο πεζοδρόμιο έξω από μεγάλο πάρκο. Το κεφάλι του έχει δύο μεγάλες πληγές από τις οποίες τρέχει αίμα. Άγνωστο πως τις απέκτησε. Η εικόνα σοκάρει. Μέσα σε δευτερόλεπτα περνούν από μπροστά του δυο κοπέλες της δημοτικής αστυνομίας, νέες σε ηλικία, τον προσπερνούν κάνοντας ότι δεν το βλέπουν.. Ο ρόλος τους περιορίζεται φαίνεται στο να κόβουν κλήσεις. Κρατούν ήδη στα χέρια τους όλα τα απαραίτητα σύνεργα, το ειδικό μπλοκάκι, τον ασύρματο για να ειδοποιήσουν το γερανό.., την ανθρωπιά φαίνεται ότι ξέχασαν κάπου στη μέση της διαδρομής.. Θλίβομαι για το νεαρό της ηλικίας τους και την αναισθησία τους.. Ήταν άραγε, τόσο δύσκολο να καλέσουν ένα ασθενοφόρο να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες;
Ας μη γελιόμαστε βέβαια, το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και οποιοσδήποτε περαστικός, ακόμη κι εγώ που ήμουν μέσα στο λεωφορείο. Όλοι ευθυνόμαστε… Έχουμε εκπαιδευτεί όλοι άριστα στο να γυρνάμε την πλάτη, να στρέφουμε αλλού το βλέμμα. «Έλα μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο;»
Tα έχω ξαναπεί: Η αλλαγή ξεκινάει από μέσα μας και αν δεν είμαστε σε θέση να αλλάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό τότε πως περιμένουμε να αλλάξει ο σκατόκοσμος που ζούμε; Ας αφήσουμε όλοι τα «κάνω απλώς τη δουλεία μου», «δεν θέλω μπλεξίματα..», «…ωχ αδερφέ…. δεν βαριέσαι..» κι ας δούμε την αλήθεια κατάματα.
Ντροπή σε όλους μας.. κάτι τέτοιες στιγμές πραγματικά ντρέπομαι που λέγομαι άνθρωπος…

I am back!

Μετά από απουσία δύο μηνων και κάτι, ο Anticipointed είναι και πάλι εδώ! (Καλά δεν νομίζω να έλειψα και από κανέναν:)). Τόσο χρειάστηκε να ξεφύγω από το μαλακισμένο μονωπώλιο του ΟΤΕ και να αλλάξω παρεπιπτόντως και παροχέα DSL. Κατα τ'άλλα η Ελλάδα αλλάζει και μας προσκαλεί όλους στην νέα εποχή της ευρυζωνικότητας... Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Τώρα θα μου πείς εδώ ο κόσμος καίγεται (στην κυριολεξία) κι εσύ γκρινιάζεις για μαλακίες και εδώ που τα λέμε δεν θα'χεις κι άδικο...

Άνθρωποι Σκιάχτρα

Άδεια βλέμματα, παγωμένα, κενά. Πρόσωπα σκυθρωπά. Μάτια που δύσκολα θα σε έπειθε κανείς πως υπήρξε εποχή που έβγαζαν σπίθες. Λες και έπαψαν να ζουν.. θαρρείς πως είναι φαντάσματα, σκιές του εαυτού τους ή μάλλον, μαριονέτες. Ναι, σίγουρα μαριονέτες, έρμαια της ρουτίνας της καθημερινότητας τους να κινεί τα νήματα τους και αυτοί να επιπλέουν..

Ξύλινες κούκλες, άψυχες, άδειες από άλλα συναισθήματα εκτός από ζήλια, πίκρα και κόμπλεξ, σα να’σαι συ υπεύθυνος για τη ζωή που δεν έζησαν, για το τέλμα που έφτασαν.. Φθόνος και ειρωνεία γιατί ξέρουν ότι πέρα από το μίζερο μικρόκοσμό τους υπάρχει ο πραγματικός κόσμος που οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται, να ονειρεύονται, να θέτουν στόχους και να χαμογελούν όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, επειδή έχουν μάθει να εκτιμούν και να απολαμβάνουν αντί να γκρινιάζουν και να πνίγονται σε μια κουταλιά νερό. Όλη τους η ζωή ο γκόμενος-α που δεν τους κάθεται ή τους παράτησε και η δουλειά τους που ποτέ δεν τους ικανοποιούσε αλλά δεν έκαναν και τίποτα να την αλλάξουν. Όλη τους η ύπαρξη αρχίζει και τελειώνει εκεί γιατί φοβούνται να δουν πιο πέρα από τη μύτη τους , τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, γιατί πολύ απλά είναι πολύ πιο εύκολο να κάτσεις στα αυγά σου, να κλαις όλη μέρα και να αναμοχλεύεις το παρελθόν, να κάνεις την τρίχα τριχιά και να πεις ότι δεν πρόκειται να ζήσω τίποτα άλλο από αυτό που έζησα γιατί φοβάμαι να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να ζήσει. Έναν εαυτό όμως που έχει μάθει να ζει είτε μέσα από τις κλεμμένες ζωές άλλων δίνοντας συμβουλές επί παντώς επιστητού είτε γαντζωμένος πάνω σε κάποιον άλλο-η γκόμενο-α ή φίλο σε τέτοιο βαθμό που τελικά τον πνίγει και καταλήγει πάλι μόνος. Τότε βέβαια περνάει στην αντεπίθεση και αρχίζει η γνωστή παπαρολογία: φταίει η γενιά του χάους, δεν έχουμε ζήσει επαναστάσεις, είναι όλοι βολεμένοι.. Ναι , ξύπνησαν ένα πρωί και βολευτήκαν, τα βρήκαν όλα έτοιμα. Επειδή δεν είσαι άξιος να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου εσύ, όποιος έχει πετύχει κάτι το’χει κάνει με δόλιο τρόπο και σου φταίει αυτός που παραιτήθηκες εσύ απ’τη ζωή. Παλιόκοσμε, παλιοζωή και παλιοκοινωνία, για όλα φταίει το κράτος, η πολιτεία και η κυρα Γιώτα που έχει το ψιλικατζίδικο στη γωνία., να βγούμε στους δρόμους, να αντισταθούμε, να φωνάξουμε κι ας μην ξέρουμε γιατί.. έτσι για να πούμε ότι κάτι κάναμε και γιατί είναι σαφώς πιο εύκολο να γκρινιάζουμε, να μιζεριάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε όλη μέρα απ'το να κάνουμε κάτι ουσιαστικό: να ξεκινήσουμε την αλλαγή από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν δεν γουστάρουμε να αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι πως περιμένουμε ν'αλλάξει ο κόσμος;

7+1 ταινίες που με συγκίνησαν

Μετά από πρόταση της Nina σας παρουσιάζω 8 ταινίες που με άγγιξαν, μαζί με κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες από αυτές (..είναι να μη δω μια καλή ιδέα, αμέσως να την ξεσηκώσω. χεχε!):

 

·        Mystic River (2003)

 

Sean Devine: So Jimmy, when was the last time you saw Dave?
Jimmy Markum: The last time I saw Dave...
Sean Devine: Yeah, Dave Boyle.
Jimmy Markum: Dave Boyle...
Sean Devine: Yeah Jimmy, Dave Boyle.
Jimmy Markum: That was twenty-five years ago, going up this street, in the back of that car.

 

• Πολίτικη Κουζίνα (2003)

 

   «Αλάτι... μπαίνει όπου πρέπει για να νοστιμέψει τη ζωή μας. Πιπέρι... είναι ζεστό και καίει, σαν τον ήλιο που βλέπει τα πάντα. Κανέλλα... είναι και πικρή και γλυκιά, όπως όλες οι γυναίκες..»

……………………………

«Στους σταθμούς των τραίνων ποτέ μην κοιτάς πίσω. Είναι σαν να αφήνεις μια υπόσχεση».

 

 

• Δεκαπενταύγουστος  (2001)

 

·          I Am Sam (2001)

 

 

Sam: You think what they think.
Rita: It doesn't matter what I think. It matters that we win.
Sam: No, you think what they think. You think Sam can't take care of Lucy!
Rita: Sam, it doesn't matter what I think!
Sam: It matters to me!

 

---

Lucy: Daddy, did God mean for you to be like this or was it an accident?
Sam: Ok, what do you mean?
Lucy: I mean you're different.
Sam: But what do you mean?
Lucy: You're not like other daddies.
Sam: I'm sorry. I'm sorry. Yeah, I'm sorry.
Lucy: It's ok, daddy. It's ok. Don't be sorry. I'm lucky. Nobody else's daddy ever comes to the park.
Sam: Yeah! Yeah! Yeah, we are lucky. Aren't we lucky? Yeah!

---

Sam: You don't know what it is when you try, and you try, and you try and you never get there!

---

Sam: OK, remember when Paul McCarthney wrote the song "Michelle" and then he only wrote the first part, Annie said. And then he gave that part to John Lennon, and he wrote the part that said, "I love you, I love you, I love you." And Annie said that it wouldn't have been the same song without that... and that's why the whole world cried when the Beatles broke up on April 10, 1970.

• A Beautiful Mind (2001)

 

Nash: Perhaps it is good to have a beautiful mind, but an even greater gift is to discover a beautiful heart.

---

Nash: Find a truly original idea. It is the only way I will ever distinguish myself. It is the only way I will ever matter.

---

Nash: I don't exactly know what I am required to say in order for you to have intercourse with me. But could we assume that I said all that. I mean essentially we are talking about fluid exchange right? So could we go just straight to the sex.

---

Nash: If we all go for the blonde and block each other, not a single one of us is going to get her. So then we go for her friends, but they will all give us the cold shoulder because no on likes to be second choice. But what if none of us goes for the blonde? We won't get in each other's way and we won't insult the other girls. It's the only way to win. It's the only way we all get laid.

 

• The Green Mile (1999)

---

Paul Edgecomb: On the day of my judgment, when I stand before God, and He asks me why did I kill one of his true miracles, what am I gonna say? That is was my job? My job?
John Coffey: You tell God the Father it was a kindness you done. I know you hurtin' and worryin', I can feel it on you, but you oughta quit on it now. Because I want it over and done. I do. I'm tired, boss. Tired of bein' on the road, lonely as a sparrow in the rain. Tired of not ever having me a buddy to be with, or tell me where we's coming from or going to, or why. Mostly I'm tired of people being ugly to each other. I'm tired of all the pain I feel and hear in the world everyday. There's too much of it. It's like pieces of glass in my head all the time. Can you understand?

Paul Edgecomb: Yes, John. I think I can.

 

• The Sixth Sense (1999)

 

Cole Sear: I see dead people.
Malcolm Crowe: In your dreams?
[Cole shakes his head no]
Malcolm Crowe: While you're awake?
[Cole nods]
Malcolm Crowe: Dead people like, in graves? In coffins?
Cole Sear: Walking around like regular people. They don't see each other. They only see what they want to see. They don't know they're dead.
Malcolm Crowe: How often do you see them?
Cole Sear: All the time. They're everywhere.

---

Cole Sear: They see only what they want to see.

---

Cole Sear: She wanted me to tell you...
Lynn Sear: Cole, please stop...
Cole Sear: She wanted me to tell you she saw you dance. She said, when you were little, you and her had a fight, right before your dance recital. You thought she didn't come see you dance. She did. She hid in the back so you wouldn't see. She said you were like an angel. She said you came to the place where they buried her. Asked her a question? She said the answer is..."Every day." What did you ask?
Lynn Sear: Do... Do I make her proud?

 

·          Frankie and Johny (1991)

 

Frankie: Why are you doing this?
Johnny: Everything I want is in this room.

---

Frankie: Why do you want to kill yourself sometimes?
Johnny: I want to kill myself sometimes when I think that I'm the only person in the world and that part of me that feels that way is trapped inside this body, that only bumps into other bodies, without ever connecting to the only other person in the world trapped inside of them. We have to connect. We just have to.

---

Johnny: You don't have to be afraid anymore.
Frankie: I am. I'm afraid. I'm afraid to be alone, I'm afraid not to be alone. I'm afraid of what I am, what I'm not, what I might become, what I might never become. I don't want to stay at my job for the rest of my life but I'm afraid to leave. And I'm just tired, you know, I'm just so tired of being afraid.

Στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.

(Στίχοι: Πολυξένη Βελένη
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου)

Τα λέμε...

Φοβήθηκες, πέταξες μακριά.. Το γιατί δεν το ξέρω...Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν έχω πια κουράγιο να τρέξω να σε φέρω πίσω.. Αντίο λοιπόν. Φύγε και μην κοιτάς πίσω σου, κάνε αυτό που θες κι άσε και ‘μενα να πιστέψω ό,τι θέλω. Μη νοιαστείς να μου πουλήσεις φτηνό παραμύθι. Δε χρειάζεται, δεν σου πάει, δεν είναι ανάγκη, δεν είναι απαραίτητο. Σ’ έχω τόσο ψηλά που δεν θα αντέξω να σε βλέπω να πέφτεις ξεστομίζοντας φτηνά λογάκια. Ας πούμε ότι ένα απωθημένο ήταν και αυτό. Όχι γιατί έτσι πιστεύουμε ή γιατί έτσι είναι αλλά γιατί κάτι πρέπει να πούμε, ξέρεις για να σπάσουμε τη μαλακισμένη αμηχανία της στιγμής. Είπα να σου αφήσω χώρο, χρόνο όπως σκατά θες πες το, να σκεφτείς. Προφανώς σκέφτηκες και αποφάσισες μα κι αν νομίζεις ότι δεν αποφάσισες ακόμα ή δεν έχω δικαίωμα να μάθω την απόφαση σου δεν πειράζει. Δεν σου ζητώ, δεν περιμένω τίποτα πια. Να’σαι καλά και να προσέχεις...

Στη μέρα που έρχεται..

Καινούργια μέρα όπου να’ναι χαράζει κι εδώ, τίποτα μα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όλα ίδια,  όλα δανεικά, στάσιμα, άδεια.. Δεν υπάρχει τίποτα πια.. ούτε δρόμος να γυρίσεις ούτε έξοδος κινδύνου να την κάνεις γυριστή.. Θα πρέπει να μείνεις να παλέψεις.. Κουράστηκες; Δεν θα’σαι καλά μου φαίνεται - πάρτο απόφαση μεγάλε: έτσι θα’ναι η ζωή σου από εδώ και πέρα. Αέναη μάχη.. Get used to it or get the hell out of here. Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν θα’σαι ποτέ πια ο ίδιος.. Όσο κι αν προσποιείσαι κανείς δε σε πιστεύει πια.. Είναι μάταιο.. γιατί πολύ απλά έχασες την πίστη σου στον εαυτό σου εσύ ο ίδιος… και τώρα δεν υπάρχει τίποτα για σένα πια εδώ γι’αυτό καλύτερα δίνε του. Φύγε μακριά..

---

Χρησιμοποιείτε Yahoo!
Βαρεθήκατε τα ενοχλητικά μηνύ ματα (spam); Το Yahoo! Mail διαθέτει την καλύτερη δυνατή προστασία κατά των ενοχλητικών μηνυμάτων
http://login.yahoo.com/config/mail?.intl=gr